Epiko 9: "Ang Mga 'S' Sa Buhay ni Emong"

_a tingin niyo, anong ang kulang na letra _a pangungu_ap na ito?

Siguro naman hindi ka tanga dahil kahit grade one ay kaya itong sagutin.

Mahalaga ang letrang “S” sa paggamit ng wika. Dahil maraming salita ang kulang o nag-iiba ang kahulugan kapag wala nito o meron nito. Halimbawa, Ang salitang “Humahangos ay nag-iiba ang kahulugan kapag inalis mo ang letrang “S.” Pero kung dadagdagan mo sa unang parte ng letrang “S” ang salitang “ex-girlfriend,” siguradong iba na ang tumatakbo sa isip mo dahil manyak ka. (Joke lang). Hindi makukumpleto ang mapa kung wala ang letrang “S” na nangangahulugang “South.” Ang letrang ito ay nagbibigay-interpretasyon sa mga bagay na liku-liko o kaya naman ay pasikot-sikot.

Para sa akin, mahalaga ang letrang “S” dahil ito ang perpektong representasyon ng mga taong naging parte at masasabi kong nagbigay ng malaking kontribusyon sa aking pagkatao. Mayroong tatlong “S” sa buhay ko.

Ang Unang “S”: Siya ang nagpakita sa akin kung ano ang pakiramdam ng pag-ibig noong aking kabataan. Siya ang aking kababata na kung saan siya din ang nagsilbing ehemplo ng isang pag-ibig na unti-unting umuusbong tulad ng isang halaman hanggang sa mamulaklak. Sa kanya ko naramdaman at napatunayan na ang pag-ibig ay nakakapaghintay. Pero sinaktan ko siya… Iyon ay dahil kailangan kong gawin ang isang bagay na mahirap para sa akin – ang magpakasal. Inakala ko noon na siya ang babaeng makakasama ko sa habambuhay. Pero tulad din ng mga bulaklak, awitin at damit na de colores, lahat ay kukupas at lilipas din pagdating ng tamang panahon.

Ang Ikalawang “S”: Mula sa aking mapaglarong pag-eeksperimento, nakilala ko ang isang “S.” Noong una, nahulog ako sa kanyang maamo at inosenteng itsura. Ngunit sa likod ng kanyang pagkatao ay isang demonyo na pinaglaruan ang aking puso. Aminado ako na minahal ko siya kahit winalanghiya niya ako. Siya ang “S”na nagturo ng isang mahalagang aral na hindi ko makalimutan – huwag magmahal ng sobra dahil ito ay nakakamatay. Pero tadhana na ang nagdika sa kanyang kapalaran. Siguro ay nararapat lang iyon sa kanya (pasalamat siya at di pa siya namatay). Pero utang ko sa kanya ang lahat kung bakit ako nagsususlat sa pitak na ito dahil ang galit ko sa kanya ang nagbigay nito sa akin.

Ang Ikatlong “S”: Mula sa aking madilim na nangyari sa ikalawang “S,” Dumating si ikatlong “S.” Hindi ko akalain na siya ang hihilom sa aking pusong sugatan. Bagama’t magkaiba kami ng paniniwala, pangarap at kagustuhan sa buhay, naging mabuting magkaibigan kami (sa tingin ko lang). Masaya ako dahil nagkakilala kami. Pero dumating ang panahon na kailangan niyang umalis. Nilisan niya ako dala ang aking galit at pagkamuhi mula sa ikalawang “S.” Ngayon, hindi ko na alm kung ano ang balita sa kanya. Minahal ko siya pero pinigilan kong sabihn dahil ayoko nang maulit ang aking pagkakamali datiPero isang bagay lang ang malinaw sa akin – pwede palang pigilan ang nararamdaman sa isang tao kung gugustuhin mo.

Sa kasalukuyan, may mga bagong “S” na dumadating sa buhay ko at hindi ko alam kung ano ang mahalagang aral na itinuro nila sa akin Ang masasabi ko lang sa kanilang tatlo ay “S” para sa “salamat” sa kanila; “S” para sa “saglit” na panahon; “S” para sa “sugat” na ibinigay nila sa akin at; “S” para sa “sarap” na naramdaman ko noong kapiling ko sila.

Epiko 8: "Huwag Mo Nang Itanong Kung Bakit"

May mga pagkakataon na naiisip natin kung bakit tayo nabubuhay. Kung tutuusin nga, baka isa o dalawang beses mo lang ito naisip sa loob ng mga taon na nabubuhay ka. Kung titingnan natin, likas sa mga tao ang tanungin ang kanilang sarili ng “Bakit.”

Bakit?

Bakit nga ba?

Ang tanong na nagsisimula sa salitang bakit ay maituturing na pimakamataas na antas ng diskurso. Maraming linggwista at mga dalubhasa sa pakikipag-komunikasyon ang nagsasabi na kapag tinanong ka ng “bakit”, isang proseso ang magaganap na kung saan bubuo ang iyong kaisipan ng mga dahilan, katibayan na nabubuo sa maayos na pakikipagtalastasan pasulat man o pabigkas.

Sa madaling salita, ito ang mga tanong na binubuo ng mga pilosopo.

Bakit?

Paano kung hindi nagtanong ng bakit si Galileo? Malalaman ba niya na may gravity?

Paano kung hindi nagtanong ng bakit si Copernicus? Malalaman ba natin na umiikot ang mundo sa araw?

Paano kung hindi nagtanong ng bakit si Rizal? Lalaya ba tayo sa mga Kastila?

Paano kung hindi nagtanong ng bakit si Bin Laden? Bobombahin ba niya ang World Trade Center?

Paano kung hindi nagtanong ng bakit ang mga Pilipino kay Gloria Macapagal-Arroyo? Maabswelto ba siya sa mga kasalanan niya?

Paano kung hindi nagtanong ng bakit ang producer ng Glee? Lalabas pa kaya si Charice sa susunod na season?

Paano kung hindi ako nagtanong ng bakit? Magkakaroon ba ako ng blog?

Bakit nga ba ngayon ko lang ito natanong sa sarili ko?

Kung minsan kasi hindi na natin napapansin na may pagka-kumplikado din ang mga simpleng tanong kung magsisimula sa “bakit”

Ang buhay ay napakasimple ngunit nagiging kumlikado sa paglipas ng panahon. Ito ay dahil pinipilit nating sagutin ang mga tanong na “bakit” sa ating buhay. Ang nangyayari, hindi nagiging maayos ang lahat.

Bakit kaya?

Simple lang ang buhay… huwag mo nang tanungin kung bakit.

Epiko 7: "Di na Natuto"

"Andyan ka na naman... Tinutukso-tukso ang aking puso..."

Marahil alam mo ang awiting ito na kinanta ng isang kilalang mang-aawit na si Gary Valenciano na naging sikat noong dekada ’80. Simple lang nag mensahe ng awiting ito – kung ano man ‘yun, makinig ka na lang (Problema mo na din kung hindi mo alam ang pamagat!).

Habang kaharap ko ang isang tao na alam ko na hindi magtatagal sa aking piling, paulit-ulit ko itong inaawit sa isip ko. Ewan ko ba pero sa mga sandaling iyon, alam ko na dumating ang isang tao na naging dahilan kung bakit naghilom ang sugat ko ng kahapon. Siya din siguro ang dahilan kung bakit nahinto ang pagsusulat ko sa aking blog ng mahabang panahon. Pero ngayon, wala na siya at nasa malayo.

Pero ang hindi ko maintindihan ay bakit di ko naipagtapat sa kanya ang tunay kong nararamdaman? Mayroon akong dalawang dahilan.

Una, ayoko lang siguro na maulit ang isa a mga madididlim na kabanata ng buhay ko. Siguro ay natutunan ko na din pigilan ang aking tunay na nararamdaman para sa isang espesyal na tao. Ito lang siguro ang tamang paraan upang hindi siya mawala sa buhay ko.

Pangalawa, natatakot akong magpaalam sa kanya dahil kapag ginawa ko ‘yun, baka hindi ko na siya makitang muli. Natatakot ako na mawala siya sa buhay ko.

Kaya nga noong nakita ko siya St. Paul University noong Licensure Examination for Teachers (LET), hindi ko na siya nilapitan, hindi ko na siya kinamusta, hindi na ako nangahas na sabihin sa kanya ang tunay kong nararamdaman sa pamamagitan ng isang sulat.

Hindi ko kasi kaya…

Kaya nga nasa isang tabi na lang ako at iniisip ang lahat ng masasayang alaala naming noong practice teaching naming. Ito na din ang nagsilbi kong lakas upang malampasan ang nararamdaman kong hirap sa mga sandaling iyon.

Nang pauwi na ako, nagbago ang isip ko. Gusto ko siyang balikan, gusto ko nang sabihin ang lahat sa kanay. Ngunit huli na ang lahat… nakasakay na siya sa kotse ng kanyang kasintahan.

Pero hindi ako nanghinayang.

Sa tingin ko, natutunan ko ang isang leksyon sa pag-ibig – Ang pag-ibig ay tulad ng isang pawikan na aalis mula sa kanyang lugar kung saan siya napisa mula sa itlog. Dadating ang panahon (na kung papalarin) ay babalik siyang muli sa tamang oras, tamang lugar at tamang pagkakataon. Tulad din ito ng ibon na babalik sa kanyang inakay o pugad. Tulad din ito ng mga buhay na babalik sa Maykapal.

Dadating din ang panahon na magkikita uli kami. Kung kalian at saan man ‘yon, handa akong maghintay.

Epiko 6: "Kotse o Alak?

Hindi ko alam kung dapat ko pa bang ituloy ang pagtipa ng keyboard…

Malinaw pa sa aking alaala noong una ko siyang nakita isang taon na ang nakakaraan. Sa mga panahong nakakaramdam ako ng matinding kalungkutan at pighati sa aking madilim na kahapon, isang himala ang naganap noong nagkakilala kami. Hindi ko alam kung bakit nakaramdam ako ng sobrang kaligayahan at pagkasabik sa mga araw na magkasama pa kami sa lugar kung saan nasukat ang aming tatag sa propesyon na parehong naming pinili. Saksi ang kalsada at poste ng ilaw na aming nilalampasan kapag pauwi kami, alam ko sa sarili ko na walang katumbas na ligaya ang aking natatamo kapag kasama siya.
Sa medaling salita, siya ang taong nagbalik sa aking mga ngiti na matagal nang nawala.

Kahit alam ko na malaki ang aming pagkakaiba pagdating sa aming paniniwala, ambisyon at pananaw sa buhay, hindi ito naging hadlang sa aming makulay na pagkakaibigan. Sa mga panahon na hindi ko na alam ang aking gagawin, kapag naiisip ko siya ay bigla na lang nagkakaroon ng solusyon ang bawat problema na aking kinakaharap. Hindi maipagkakaila na isa siya sa mga mahahalagang tao sa buhay ko – siya ang taong hangga’t nabubuhay ako ay aking ituturing na kayamanan.

Hindi ko pinalagpas ang mga pagkakataon na tulungan siya sa oras ng kaanyang pangangailangan. Hindi ako nagdalawang-isip na iligtas siya sa mga problemang alam ko na kaya kong ayusin. Minsan nga, nagtataka ako sa aking sarili kung bakit ko ito ginagawa sa kanya. Pero nakakatawang isipin na ginagawa ko ito na walang kahalong kapalit o kondisyon. Isa itong malaking palaisipan sa akin dahil sa buong buhay ko, ngayon ko lang naramdaman ang ganito.

Ngunit dumating din sa punto na nasukat ang aking tunay na nararamdaman sa kanya hanggang sa dumating ang kinatatakutan kong mangyari – ang mahalin siya nang higit pa sa pagiging kaibigan. Nang nagsimula nang tumibok ang puso ko para sa kanya, bigla akong napaisip. Naalala ko ang sinapit ko sa isang taong yumurak sa aking pagkatao at tuluyang sinira ang buhay ko. Nagbalik-tanaw ako at napgtanto ko na mali ang nararamdaman ko.
Kaya nilabanan ko ang damdaming ‘yon hanggang sa unti-unti ko itong tinalo. May mahal siyang iba at ako naman ay matagal nang nakatali sa isang taong una kong minahal. Nararapat lang na pigilan ko ang aking sarili na mangibabaw ang aking makamndong pagnanasa. Mas inisip ko ang kabutihan naming dalawa at ito ay sa pamamagitan ng pagiging tunay at tapat na kaibigan niya. Sa aking palagay, mas mabuti na ganito na lang kami dahil tahimik wala akong iniisip na pwedeng gumulo sa akinng pananahimik. Mas mabuti kung magkaibigan na lang kami dahil alam ko na sa paraan na ‘yon ay hindi siya mawawala sa akin.

Ang nagdaang isang taon para sa amin ay isang malaking aral para sa akin – na mas mahalaga ang pagkakaibigan kaysa sa pag-ibig. Dumadating ang panahon na ang kumukupas ang pag-ibig hanggang sa ito ay mawala. Para lang itong kotse na maganda lang kapag bagong bili. Ngunit ang pagkakaibigan ay higit pa doon – para itong alak na habang tumatagal ay lalong sumasarap. Wala man akong kotse (na Hyundai na kulay itim) o malaking sweldo, mayroon akong isang bagay na kayan kong ibigay at kaya niyang sirain – ang puso ko. Kaya hindi ko siya sasaktan, hindi ko siya huhusgahan at hindi ako maghihintay ng anumang kapalit... ngingiti ako sa kapag masaya siya, ipapaalam ko sa kanya na galit ako at aalalahanin ko siya kapag di ko siya kapiling. Sapat na ito para malaman niya na mahalaga siya sa buhay ko.

Epiko 5: "Bulag Ba O Nagbubulag-Bulagan?"

Makalipas ang halos dalawang buwan ng paghahanap ng trabaho bilang isang guro, nakatagpo ako ng isang paaralan na kung saan itinuturing kong bagong tahanan. Hidi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko noong una kong tinanggap ang trabaho dahil alam ko sa aking sarili na hindi pa ako handa sa totoong laban sa loob ng silid-aralan.

Halos isumpa ko ang pampublikong paaralan sa bayan namin dahil alam ko sa sarili ko na may kapasidad akong magturo at maibahagi sa aking mga dati kong mag-aaral ang mga hindi ko pa natapos. Pero dahil may bahid pulitika at may kamay na kasingdumi ng imburnal ang sistema ng pampublikong paaralan, mas minarapat kong humanap na lang ng iba. Hindi na mahalaga sa akin kung magkano ang sweldo o kaya ay malaking benepisyo ang naghihintay sa akin. Mas inaalala ko ang mga kabataan sa susunod na henerasyon na patuloy pa din na nasa loob ng sistemang halos isuka na ng lipunan. Masakit man sa aking kalooban, mukhang di ko na magagawang tuparin ang pangako ko sa kanila na babalikan ko sila.

Ngunit may plano ang Diyos para sa akin. Siguro ay pinili niya ang lugar na kung saan naroon ako – ang Dorothy-James Academy of the Philippines (DJAP) upang gawin ang mga tungkulin ko bilang isang guro. Sa unang tapak ko sa lugar na ‘yon, nagagam-agam ngunit napalitan ito nang nakilala ko na ang mga guro at estudyante sa loob. Bagama’t kaunti lang sila, hindi sila nalalayo sa mga nahawakan kong mag-aaral dati – para silang mixed nuts na kung saan nagkakasundo ang kanilang interes, personalidad at ugali. Idagdag mo pa ang mga guro na masasabi ko na sa sobrang bait ay mahahalikan ko ng todo. Nagapapasalamat ako sa kanila dahil naniwala sila sa aking kakayahan at katangian.

Katulad din ng mga ordianryong kabataan na nag-aaral, may ga dahilan sila kung bakit sila naroon. Pero bilang isang guro, higit pa ang gusto kong matutunan nila sa akin bukod sa mga aralin na itinuturo ko. Nais ko silang maging bahagi ng pagbabago sa lipunan na kung saan sila ay may magagawa upang baguhin ito. Sa pamamagitan ng pagpapakita sa kanila kung ano ang nasa labas ng paaralan, matututunan nila na ang edukasyon ay hindi lang nasa loob ng klase. Alam ko na marami pa silang matututunan kung iisipin nila na nag-aaral sila upang magkaroon ng puwang sa lipunan ant amging susi sa pagbabago na inaasam ng lahat. Hindi ko sila ginagawang akitbista kundi nililinang ko ang kanilang liberal na pag-iisip na kung saan higit pa sa asignatura ang kanilang pwedeng ibahagi sa nakakarami.

Kaunti lang sila – ngunit hindi ibig sabihin nito ay wala sialng magagawa. Ang tulad nila ay isang dakot na pulbura na pwedeng lumikha ng ingay o pagsabog na mabibigyang-pansin ng lahat kapag ginawang paputok at sinindihan. Hindi tulad na isang bulok na kamatis na nasa loob ng kaing na puro sariwa ang laman na kapag naihalo ay mahahawa ang iba. Ganito din ang sistema sa pampublikong paaralan sa kasalukuyang panahon – puro bulok ang nasa posisyon na ang tanging iniisip ay nag kanilang ambisyong yumaman (mamatay na ang yumaman sa pagtuturo!) at binabalewala ang kagustuhan ng mga mag-aaral na matutuo at makilala ang sarili. Nakakahinayang lang dahil nakikita ko ngayon na ang mga dati kong mag-aaral ay nakakaranas nito. Ngunti di ako nagsisisi dahil minsan sa buhay nila, naramdaman nila kung ano at sino ang totoong guro nila.

Nawa’y isang hamon ito sa mga mag-aaral, guro at mga nasa posisyon na humahawak sa pampublikong paaralan na mas isipin muna ang kahihinatnan ng mga mag-aaral bago ang pansariling interes. Makonsiyensya sana sila dahil kinabukasan ng bansa ang kanilang sinisira. Mas nanaisin ko pang makita silang bulag kaysa nagbubulag-bulagan sa mga problemang kinakaharap ng sistema ng edukasyon ng bayan.

Epiko 4: "Ang Hamon Sa Mga Makabagong Guro"

Patuloy ang paglobo ng populasyon ng mga bagong estudyante ngayong taon na ito. Ayon sa DepEd, mahigit limang milyong mag-aaral ang inaasahan nilang papasok mula sa elementerya hanggang sa hayskul sa buong bansa. Isa lang ang indikasyon nito – isa na namang dagok ito sa mga bagong guro at administrasyon ng mga pampubliko at pribadong paaralan na hindi matapos-tapos.

Pareho pa din ang mga problema – kulang sa silid-aralan, guro, libro, computer at mga gamit sa pagtuturo na mahahalaga upang maipasa sa sususnod na henerasyon ang mga krunungan na maaaring maging solusyon sa matinding hirap ng bansa. Kahit na sabihin na natin na kulang ang ginagawang hakbang ng pamahalaan, hindi maikakaila na isa na itong matinding sakit ng lipunan natin. Ngunit ang mas nakakaalarma sa likod ng mga nangyayaring mabilis na pag-usad ng teknolohiya at siyensiya ay ang mabilis na pagbulusok pababa ng metalidad, moralidad at kagandahang-asal ng mga estudyante sa kasalukuyan.

Hindi ka ba naalarma?

Kahit na sabihing sa tahanan nagsisimula ang paghubog ng mga magulang sa kanilang mga anak ng wastong pag-uugali at kagandahang-asal, malaki pa din ang nagagawa ng kapaligiran upang maimpluwensiya ang kanilang murang pag-iisip. Sa pakikihalubilo sa mga tao sa labas at sa mga napapanood, naririnig at nakikita sa iba’t-ibang klase ng mass media, nagkakaroon ng ibang oryentasyon ang isang bata sa kanilang kapaligiran na maaring bumago sa pag-iisip ng kahit sino upang matanggap siya ng lipunan. Masyadong malalim ito kung pag-uusapan sa sosyalismong aspeto.

Ngunit ang isyung ito ay naka-sentro sa mga guro. Kung ihahanbing sa mga makalumang guro ang panahon ngayon, nawala na ang disiplina at respeto sa guro ngayon dahil nagkaroon ng mahigpit na batas para sa mga gurong gumagawa ng “corporal punishment” o pananakit o pagpapahirap bilang isang uri ng disiplina. Pero sa katulad ko na lumaki sa gaitong uri ng disiplina, nakita ko sa sarili ko na may iba pang paraan para sa pagdidisiplina sa mga bata.

Kulang ang mga guro sa mga karanasan na nagpapakita ng totoong aral ng buhay. Mas naka-depende kasi sila sa libro at sa mga impormasyon na maaring mapag-aralan sa isang upuan lang. Ngunit iba kapag may karanasan ang isang guro na dating basag-ulo, naglayas, nagka-bisyo o naging tindero noong estudyante pa siya. Mas naiintindihan nila ang sitwasyon ng mga kabataan ngayon dahil minsan sila ay nagdaan sa ganitong yugto ng kanilang buhay. Mas madaling ipaunawa sa mga bata ang kagandahang-asal at wastong pag-uugali kung totoo itong naranasan ng isang nagtuturo. Ang mga karanasan niya ang magsisilbing gabay upang makahugot ng isang aral na habambuhay na dadalhin ng mga mag-aaral.

Mahalagang mahubog ang mga kabataan ngayon sa wastong pag-uugali at tamang asal sapagkat ito ang magsisilbing binhi upang magkaroon sila ng magandang papel sa lipunan. Malaki ang papel ng mga guro dito dahil sila ang mas nakakapilng ng mga bata ng mas matagal at may malaki silang impluwensiya sa kanilang murang pag-iisip. Mas makakabuti kung makikipagtulungan sila sa mga aulabng ng sa ganito ay nasa tamang landas ang tinatahak ng bata.

Mahirap ituro ang tamang asal at wastong pag-uugali pero mas mahirap kung hindi ito itinuro ng isang guro sa kanyang mga estudyante na lalong magpapalala sa sitwasyon ng ating bansa sa hinaharap.

Epiko 3: "Buhay Pa Ba Si Bin Laden?"

Ang buong Estados Unidos (pati ang mga kaalyadong bansa nito) ay nagdiriwang sa kumpirmasyon ni Presidente Obama na nasupil nila ang kilalang pinuno ng Al Qaeda na si Osama Bin Laden. Buong tapang niyang sinabi na ang terorismo sa buong daigdig ay unti-unti nang nawawala dahil wala na ang kinikilalang simbulo nito. Walang paglagyan ng tuwa ang mga biktima at ang hukbong sandatahan sa sinasabing isa sa mga kinikilalang malaking tagumpay ng administrasyon ni Obama.

Ngunit may malaki pang problema. Kahit ang ugat o puno ng isang ideolohiya tulad ng kay Bin Laden ay may binhing nakatanim na maaaring yumabong at maging mas matindi pa kaysa sa puno nito. Ito ang pinaghahandaan ngayon ng mga bansang kontra kay Bin Laden na maaaring pagbuhusan ng galit nito. Kahit na ang teorya ko na ang dahilan ng mga kaguluhan sa mga bansa sa Gitnang-Silanagan ay plano ng Estados Unidos para gawing liberal ang pag-iisip ng mga tao para sirain ang koneksyon ng kaalyadong bansa upang palabasin si Bin Laden, isa din itong uri din ng terorismo.

Pero ang isyu sa nangyaring ito ay ang patuloy na terorismo sa ating bansa at sa daigdig. Kahit pa siguro noong panahon na nagkaroon ng unang sibilisasyon ay may umuusbong na ganitong klaseng gawain. Kahit sa simpleng pamimirata sa dagat hanggang sa malawakang digmaang pandaigdig, umuusbong ang takot at paghihirap mula sa ibang paniniwala at ideyolohiya (tulad nina Hitler, Mussolini, Pol Pot, Marcos at Kohmeini). Sa ating henerasyon, si Bin Laden ay maihahalintulad na sa mga pinuno na nagmarka na sa kasaysayan.

Pero kahit wala na si Bin Laden, patuloy pa din ang paghahasik ng terorismo. Kahit mahirap intindihin ang kanilang paniniwala at kanilang paraan, isa lang ang dahilan nito - ang pagiging uhaw sa kapangyarihan. Kaya huwag kang magtaka na may makasalubong kang tao na may Bin Laden collectibles (T-Shirt, Bling-bling at kahit theme ng laptop) pagdating ng panahon dahil magiging imahe din siya ng kapangyarihan, tapang at kadakilaan (sa panig ng mga loyalista at tagasunod niya.)

Kung tutuusin, lahat tayo ay may "Bin Laden side" na hindi natin maiaalis. Gusto nating maging malakas at kung minsan, dinadaan natin sa takot o paggawa ng masama para matalo ang ating kalaban o kinaiinggitan natin. Normal lang ito dahil gusto natin bilang tao na maging dominante sa lahat.

Pero sana dumating ang panahon na hindi lang natin natatalo ang terorismo sa SF o sa Yuri's Revenge. Kung isasaisip natin at gagawin ang maga hakbang upang magkaroon ng simple o pangmatagalang kapayapaan, alisin na natin "Bin Laden side" natin. Ang pagbibigay-halaga sa buhay at pagbabahagi ng kaisipang mapayapa ang susi upang tuluyan nang mawala ang terorismo hindi lang sa mundo kundi sa puso ng bawaat isa sa atin.

Epiko 2: “Lahat Tayo ay May Pope John Paul II sa Sarili”

Sa darating na unang araw ng Mayo ay babasbasan na si Pope John Paul II bilang isang banal sa pamamagitan ng proseso ng “beatification” na kung saan ay pwede nang dasalan ang naturang namayapang Santo Papa na magsisilbing tulay sa pagitan ng tao at Diyos. Ito na din ang huling hakbang upang siya ay maging ganap na santo para sa aming mga Romano Katoliko.

Kinalakihan ko na si Pope John Paul II. Hindi lang ako makapaniwala na sa mabilis na panahon pagkatapos niyang sumakabilang-buhay ay mararating niya ang estado ng pagiging banal. Hindi naman maitatanggi ang naiambag niya sa sangkatauhan pagdating sa relihiyon, kapayapaan impluwensiya sa mga bansang kanyang pinuntahan. ang kanyang karisma at pagiging malapit sa tao ay isang matibay na ebidensiya na malapit ang Diyos sa atin.

Ngunit paano ba ang maging banal? Dapat ba ay palagi kang nagdarasal, sumisimba, naglilingkod sa simbahan, nag-aabuloy ng malaki at nagkakawang-gawa? Panno kung hindi ka madasalin, palasimba, may malaking responsibilidad sa pamilya o gobyerno o di kaya ay wala kang yaman na malaki? May pag-asa ka pa bang maging banal?
Mula sa panahon na kung saan ang mga Kristiyano ay inuusig, maraming mga Santo at mga banal ang isinikripisyo ang kanilang materyal na bagay o nagbuwis ng kanilang buhay bilang martir lingkod ng simbahan o martir. Pero mapapansin ang iisa nilang gawain, ang manalangin ng taos-puso at ipinagkakatiwala nila ang kanilang buhay sa Diyos bilang instrumento Niya sa mga tao upang sila ay mapalapit. Ang bawat sakripisyo, pawis at dugo na ay kanilang iniaalay sa Diyos upang magawa nila ng tama at maayos ang kanilang misyon o tungkulin. Higit sa lahat, ikinakalat niya ang pinakamahalagang utos ng Panginoon na “At ang umiibig sa Kanya ng buong puso, buong isip, at buong lakas, at ang umiibig sa kanyang kapwa gaya ng kanyang sarili ay higit na mahalaga kaysa magdala ng lahat ng handog na susunugin, at iba pang mga hain” (Marcos 12:13)

Isang malaking himala ang ginawa ni Pope John Paul sa mga Pilipino. Sa mga panahon ng krisis, problema at kalamidad, hindi siya nakakalimot na ipinalangin tayo at kapag sinuswerte ay binibisita tayo sa bansa na bihira sa mga nagdaang Santo Papa. ‘Yun nga lang, may mga kritiko at mga nagtangka din sa kanyang buhay. Ngunit hindi siya nagtanim ng sama ng loob sa mga ito. Bagkus ay siya pa ang lumalapit sa mga ito upang kausapin at makipagkasundo sa pangalan ng Diyos. May mga testimonya sa bawat sulok ng daigdig na malaki ang ginawang impluwensiya at pagbabago ang ginawa ng Santo Papa sa kanilang buhay na naging pundasyon ng kanilang matibay na pananampalataya at pananalig sa Diyos.

Simple lang ang tinutumbok ko – maging mabuting halimbawa si Pope John Paul II sa mga taong nakaklimot na sa kanilang sarili na mapalapit sa Diyos. Siya nawa ang tularan ng mga taong may kapangyarihan at katungkulan ng kababaang-loob at pagmamalasakit sa kapwa. Siya nawa ang maging ehemplo ng modernong kabataan sa mabuting asal at wastong pag-uugali. Siya nawa ang maging liwanag sa mga taong nawawalan ng pag-asa at hindi nagtitiwala sa Diyos. Maging instrumento siya ng pagkakaisa at kapayapaan ng buong mundo sa gitna ng krisis na kinakaharap ng bawat bansa. Higit sa lahat, maging paalala siya na kahit tayo ay tao lang, may magagawa tayo para maging malapit at magkaroon ng matibay na pananampalataya sa Diyos at sa ating kapwa tulad ni Kristo na nagsakripisyo din para mailigtas tayo.

Mahalaga ang araw na pagbabasbas upang maging banal si Pope John Paul II para sa akin. Siya ang aking inspirasyon at mabuting halimbawa sa pagiging malapit sa Diyos at gumawa ng kabutihan para sa nakakarami. Hindi lahat ng tao ay pwedeng maging santo o banal tulad niya ngunit lahat tayo ay may pagkakataon para maging malapit sa Diyos sa pamamagitan ng taimtim na panalangin at gumawa ng mga bagay at utos na naayon sa Kanyang ninanais. Lahat tayo (maging si Pope John Paul II) ay kasangkapan ng Diyos upang gumawa ng kabutihan sa ating kapawa at sa lahat ng nabubuhay sa mundo kaya dapat tayong umayon at gawin ang kanyang ninanais na taos sa puso at walang halong pakitang-tao.

Lahat tayo ay may Pope John Paul II sa ating pagkatao. Ang dapat lang nating gawin ay ilabas natin ito.

Epiko 1: "Ang Tatlong Aplikante"

Sa pagtatapos ng mga mag-aaral (partikular na sa kolehiyo) tuwing Abril o Mayo, mayrooong pinangangambahan ang bawat isa – ang makahanap ng trabaho.

Isang kwento ang aking ibabahagi sa ‘yo.

Mayroong tatlong aplikante ng isang kilalang kumpanya ng alak. Ang una ay nagtapos ng may karangalan sa isang kilalang unibersidad. Ang pangalawa ay nakatapos ng pag-aaral ngunit anak ng isang may mataas na katungkulan sa pamahalaan. Ang ikatlo ay hindi nakatapos ng pag-aaral at naglakas loob upang magbakasakaling magkatrabaho.
Pinapasok ang tatlo a loob ng opisina ng presidente. Batay sa pananamit at kilos, kitang-kitang ang kaibahan ng tatlo. Isang tanong lang ang binitawan ng presidente.

“Bakit niyo kailanagan ang trabaho?”

Sumagot ang unang aplikante. “Mataas ang aking pnag-aralan at nagtapos ako sa isang kilalang unibesidad. Kayang-kaya kong gawin ang lahat ng kaya niyong ipagawa sa akin.”

“Nakatapos po ako ng pag-aaral at kaya ko pong paunlarin ang inyong kumpanya sa tulong ng aking ama. Kahit ano pong hiling mula sa kanya ay ibibigay niya.” wika ng ikalawang aplikante.

Hindi agad makasagot ang ikalatlong aplikante. Nagtaka ang president nang mapansin niya na unti-unti na itong lumuluha. Tinanong niya kung may problema. Ito ang sagot ng ikatlong aplikante.

“Nais ko pong magtrabaho para hindi na uminom ng alak ang aking mamang lasinggero.” wika nito.

Natawa ang una at ikalawang aplikante. Ngunit nananitiling tahimik nag presidente. Pinalabas ang tatlo at makalipas ang kalahating oras, pinatawag muli ang tatlo sa opisina.

Nagdesisyon ang presidente na tanggapin ang ikatlong aplikante. Hindi makapaniwala at galit na galit ang una at ikalawang aplikante at humingi ng paliwanag ukol sa nangyari.

“Matalino man kayo o maimpluwensiyang tao, kung hindi bukal ang inyong kalooban, hindi kayo aasenso. At kung magtagumpay man kayo, ito ay panandalian lamang. Katulad ng ikatlong aplikante. Ganun din ang dahilan ko kung bakit ako nagtrabaho ditto sa kumpanya ng alak – para tumigil na sa pag-iinom ng alak ang aking ama. Nang nagtrabaho ako dito, napansin ko na nagbawas hanggang sa hindi na umiinom ng alak ang aking ama. Ito ay sa kadahilanang ang pera na ibinabayad niya sa pambili ng alak ay sa akin napupunta dahil ito ay aking pinaghihirapan.”

Sa panahon ng maraming pagsubok ang kinahaharap ng ating bansa, nahihirapan ang ating mga bagong nagsipagtapos sa paghahanap ng trabaho. Normal lang ‘yan dahil marami silang kakumpetisyon sa posisyon at sweldo na pangunahing kailangan para mabuhay. Ngunit dapat din nilang tandaan na hindi lang sa talino o impluwensiya mula sa ibang tao nasusukat upang makakuha agad ng trabaho. Ito ay nasa kanilang tapat na hangarin at diskarte sa buhay upang makuha at maging matagumpay sa piniling propesyon.

Ngunit hindi ito ang nangyayari sa reyalidad. Pero hindi ibig sabihin nito ay wala nang trabahong makikita sa mga ordinaryong tao n nagsipagtapos. Sa paghahanap ng trabaho ay tinuturuan din tayong maghintay, magkaroon ng mahabang pasensiya at positibong pananaw na dapat ay taglay ng bawat isa. Ang susi sa lahat ng ito ay ang pagkakaroon ng lakas ng loob at tiwala sa sarili. Marami din naman na ordinaryong tao ang nagkaroon ng pangalan sa industriya at nakilala sa buong daigdig dahil sa sipag at tiyaga.

Huwag tayong mawalan ng pag-asa kung hindi agad tayo natatanggap sa trabaho. Hindi natin alam na may mas maganda pang oportunidad ang naghihintay para sa atin upang maging matagumpay.

Prologo: "Isang Maikiling Pagpapakilala"

Yo!

Maligayang pagbabasa!


Sa mga hindi nakakilala sa akin, ako si Emong. Sa pagbubukas ng aking ikalawang aklat, nais kong magpasalamat at pinaunlakan niyo ang inyong atensyon sa aking blog.
Simple lang ang gusto kong mangyari, ang magsulat. Pero hindi para sa aking sarili kundi para din sa inyo. Isusulat ko ang mga kabanata ng aking buhay na alam ko na makaka-relate ka dahil baka nangyari, mangyayari at mangyari ito sa ‘yo. Tulad din ng nasa unang aklat. Maglalagay ako ng mga larawan na maaring magbigay buhay sa aking mga akda.

Isa lang ang gusto kong mangyari pagkatapos mong magbasa – ang mag-isip o mapa-isip kahit sandali tungkol sa isinulat ko. Nasik o din na tulungan niyo ako na ibahagiang blog na ito sa iba na gusto dig magbasa at mapaisip pagkatapos. Hindi ko hangad ang magpatawa, bumuo ng ideolohiya, manghamak, pumuri at iba pang pwede niyong asahang mangyari. Gusto ko lang magbahagi ng kapiraso ngunit malaman na diwa mula sa akin.

Ngayon, simulan mo na ang magbasa!