"Andyan ka na naman... Tinutukso-tukso ang aking puso..."
Marahil alam mo ang awiting ito na kinanta ng isang kilalang mang-aawit na si Gary Valenciano na naging sikat noong dekada ’80. Simple lang nag mensahe ng awiting ito – kung ano man ‘yun, makinig ka na lang (Problema mo na din kung hindi mo alam ang pamagat!).
Habang kaharap ko ang isang tao na alam ko na hindi magtatagal sa aking piling, paulit-ulit ko itong inaawit sa isip ko. Ewan ko ba pero sa mga sandaling iyon, alam ko na dumating ang isang tao na naging dahilan kung bakit naghilom ang sugat ko ng kahapon. Siya din siguro ang dahilan kung bakit nahinto ang pagsusulat ko sa aking blog ng mahabang panahon. Pero ngayon, wala na siya at nasa malayo.
Pero ang hindi ko maintindihan ay bakit di ko naipagtapat sa kanya ang tunay kong nararamdaman? Mayroon akong dalawang dahilan.
Una, ayoko lang siguro na maulit ang isa a mga madididlim na kabanata ng buhay ko. Siguro ay natutunan ko na din pigilan ang aking tunay na nararamdaman para sa isang espesyal na tao. Ito lang siguro ang tamang paraan upang hindi siya mawala sa buhay ko.
Pangalawa, natatakot akong magpaalam sa kanya dahil kapag ginawa ko ‘yun, baka hindi ko na siya makitang muli. Natatakot ako na mawala siya sa buhay ko.
Kaya nga noong nakita ko siya St. Paul University noong Licensure Examination for Teachers (LET), hindi ko na siya nilapitan, hindi ko na siya kinamusta, hindi na ako nangahas na sabihin sa kanya ang tunay kong nararamdaman sa pamamagitan ng isang sulat.
Hindi ko kasi kaya…
Kaya nga nasa isang tabi na lang ako at iniisip ang lahat ng masasayang alaala naming noong practice teaching naming. Ito na din ang nagsilbi kong lakas upang malampasan ang nararamdaman kong hirap sa mga sandaling iyon.
Nang pauwi na ako, nagbago ang isip ko. Gusto ko siyang balikan, gusto ko nang sabihin ang lahat sa kanay. Ngunit huli na ang lahat… nakasakay na siya sa kotse ng kanyang kasintahan.
Pero hindi ako nanghinayang.
Sa tingin ko, natutunan ko ang isang leksyon sa pag-ibig – Ang pag-ibig ay tulad ng isang pawikan na aalis mula sa kanyang lugar kung saan siya napisa mula sa itlog. Dadating ang panahon (na kung papalarin) ay babalik siyang muli sa tamang oras, tamang lugar at tamang pagkakataon. Tulad din ito ng ibon na babalik sa kanyang inakay o pugad. Tulad din ito ng mga buhay na babalik sa Maykapal.
Dadating din ang panahon na magkikita uli kami. Kung kalian at saan man ‘yon, handa akong maghintay.
No comments:
Post a Comment