Epiko 39: "Sa Sobrang Galit Ko Sa 'yo, Isinumpa Kita Na Maging Taong Grasa Ka"

“May mga bagay sa ating buhay na mahirap ipaliwanag. Kung minsan, may mga dumadating na bigla na lang aalis kasunod ng pagdating ng isang hindi inaasahang pagkakataon. Hindi natin alam kung anong bagay ang naghihintay sa atin na kayang ibigay ng tadhana. Kung sabagay, ganito talaga ang buhay ng tao – punong-puno ng mga hindi maipaliwanag na pangyayari.

 

Naalala ko tuloy ang isang pangyayari sa buhay ko. Noong bata pa ako, mayroon akong isang kalaro na nakasamaan ko ng loob. Galit na galit ako at ayoko siyang kausapin at lapitan. Ang ginawa ko, gumawa ako ng guhit sa pagitan namin. Sinabi ko sa kanya ‘Huwag kang lalapit…’

Hindi siya nakinig sa akin. Bagkus ay niyakap niya ako at humingi ng tawad.

Sa aking paglalakbay sa daan na gusto kong marating bilang isang guro at manunulat, maraming tao ang naglakas-loob na gumawa ng mga bagay na nagbigay ng kasiyahan at dalamahati. Masasabi ko binigyan nila ng kulay ang aking pagkatao sa paraan na hindi nila nalalaman. Tumawid sila linya at sinubukang sumugal na kilalanin ako.

Ngunit sa banding huli, iniwan din ako – sinaktan, pinaglaruan, ginamit, at higit sa lahat, niloko ako.

Tsk! Hindi na ako natuto at nadadala…

Ngunit hindi ako sumuko. Nananatili akong matatag at patuloy na hinanap ang dahilan kung bakit ko kailangang mabuhay. Dito ko napagtanto na masarap palang masaktan kapag nagmahal ka. Minsan nga lang, para kang papatayin nito sa sobrang sakit. Ngunit sa likod nito ay isang napakahalagang aral na hindi maituturo sa isang paaralan o institusyon.

No pain, no gain sabi nga ng iba.

Sa kasalukuyan, muli akong nagsisimula. Hindi naman magkakaroon ng simula kung walang natapos. Walang permanente sa mundo kundi pagbabago. Walang mahalaga sa mundo kundi ang pagbibigay ng halaga sa mga bagay na mayroon tayo. Walang masasaktan kung walang mananakit. Walang iiyak kung walang magpapaiyak. Walang manloloko kung walang magpapaloko. Hindi lang isa ang nagmamahal – dapat may kabigayan ito nang sa ganoon ay maranasan natin ang sarap at sakit ng pagmamahal.

 

Sa taong muling nangwasak sa puso ko, marami akong gustong sabihin sa ‘yo…

Marami.

Pero pinili ko na lang ang pinakamadali at pinakamasakit na paraan – Ito ay ang palitan ng galit, poot at paghihiganti ang puso kong nagluluksa at nangungulila sa ‘yo. Ito lang ang tanging paraan para makalimutan ka. Pero nagpapasalamat ako dahil napatunayan ko sa sarili ko na kaya kong gawin ang imposible para sa ‘yo. Pero sinayang mo dahil nanaig ang isip mo na gawin ang nararapat. Hindi kita masisisi… Desisyon mo ‘yan at may sarili kang isip.

Kasunod nito ay papalitan na kita sa puso ko ng isang taong alam ko na tinaggap ang buo kong pagkatao at minahal ako nang walang hinihiling na kapalit. Kung kontinente nga naghihiwalay, tao pa kaya? Dadating din ang panahon na ibabalik ng tadhan ang ginawa mo sa akin at mananatili itong sumpa sa ‘yo dahil ginawa mo sa akin. Pero sa kaso ko, hindi masasayang ang nalalabing pagmamahal na mayroon ako. Para sa kanya ito. Malas mo lang dahil sinayang mo ang mga ganitong pagkakataon. Ipapamukha ko sa ‘yo na mali ang ginawa mong pakikipaghiwalay sa akin.

Sa kabila nito, hindi ko makakalimutan ang pinakahuling sandali na nag-isa ang ating, isip, puso, katawan at kaluluwa. Walang kapalit ang ginawa mo sa mga sandaling ‘yon. Isa itong masayang panaginip na patuloy na babangungutin ka hanggang sa huli mong hininga at pagsisihan mo ng habambuhay... Magiging "taong-grasa" ka tatlong taon simula ngayon.

Pagsisihan mo ng habambuhay…

Pagsisihan mo habambuhay…

Pagsisihan habambuhay…