May kwento akong ibabahagi sa inyo...
Isang gabi, habang nakatingin ako sa kawalan at nakakaramdam
ng matinding lungkot at kawalan ng pag-asa, isang text message mula sa hindi
inaasahang tao ang aking natanggap. Sa isang
iglap, biglang nawala ang aking lumbay at napalitan ng ngiti na abot hanggang
langit. Ang kanyang text message ang naging mitsa ng aming magdamag na usapan.
Matagal-tagal na din noong huli namin itong ginawa. Naaalala ko ang unang
pagkakataon na naging ganito kami – ang araw na hiningi ko ang number niya
dahil gabi na kami nakauwi glaling sa school kung saan kami unang nagkita at
nagsama. Naalala ko ang gabing ‘yun, hindi agad ako umuwi kasi nakita ko siyang
malungkot at nararamdaman ko na kailangan niya ng kasama. Nilapitan ko siya. Bumalik
muli sa aking alaala ang unag beses ko siya nakita – pakiramdam ko ay bumuka
ang langit sa pagdating niya habang tumitigil ang oras. Noong una pa lang, alam
ko sa sarili ko na may isang tao na magbabago ng aking kapalaran. Hindi ako
nakahinga at nakapagsalita noong una.
Naalala ko ang araw na ‘yun na unang gabi na nagkasabay
kaming umuwi. Kahit wala nang liwanag ng araw, pakiramdam ko ay punong-puno ng
bulaklak at paru-paro ang aming dinadaanan kasabay ng mga anghel na
kinakantahan kami mula sa langit. Punong-puno ng tawanan at ngiti ang gabing ‘yun
na hindi ko na makakalimutan hanggang sa mamatay ako. Naalala ko din na iyon
ang unang pagkakataon na inihatid ko siya kanilang bahay. Walang mapaglagyan
ang tuwa at galak ko habang pauwi. Hindi ako makatulog noong gabing ‘yun.
.JPG)
Doon na nagsimula ang unang magdamag na magka-text kami. Sa
mga oras na ‘yun, doon ko siya nakilala ng lubusan. Doon ko naramdaman ang
isang espesyal na nararamdaman para sa kanya. Simula noon, naging malapit na
kami sa isa’t-isa. Nagtutulungan sa mga gawain sa school, nag-uusap ng mga bagay-bagay
na aming magustuhan, kumakain ng ice cream, donut at kung anu-ano na gusto
niyang pagkain. Masaya ako at ibinalik niya ang ngiti sa aking mukha mula a
isang madilim na nakaraan na aking nalampasan dahil sa tulong niya.
Noong umalis na kami sa school upang bumalik sa aming huling
semestre ng kolehiyo, hindi naputol ang aming pagkakaibigan. Kahit na malayo
ang aming unibersidad (na parehong satellite campus ng CvSU), kahit magkaiba
kami ng relihiyon, kahit magkaiba ang aming interes at hilig, at kahit langit at
lupa ang aming pagitan, hindi ito naging hadlang upang mapanatili ang aking
nararamdaman sa kanya. Kahit noong naka-graduate kami at nag-review ng sabay sa
board exam, magkasama pa din kami. Sa unang pagkakataon, naramdaman ko mula sa
kanyang pagtitiwala at kaligtasan. Doon ko ipinangako sa sarili ko na hindi k o
siya sasaktan at iiwan kahit buhay ko pa ang kapalit.
Hanggang sa umalis siya ng hindi nagpaalam...
Hinanap ko siya na parang mababaliw ako. Pakiramdam ko
nawala ang isang tao na kahati ng aking pagkatao. Sinubukan kong magmahal muli
ngunit nabigo ako. Akala ko noong una siya ang hihilom sa kanyang pagkawala
ngunit mas lalo ko siyang hinanap noong nakalugmok ako sa isang lugar na sinira
ang aking pagkatao, binura ang aking dangal, at higit sa lahat, itinuring ako
na patay sa loob ng isang buwan. Akala ko habambuhay na ako malulugmok sa
impyernong lugar na ‘yon. Ang akala kong babae na aking minahal matapos niya
akong iwan ay hindi ako nakuhang ipagtanggol at ipaglaban. Doon ko napatunayan
sa sarili ko kung gaano ko siya kailangan sa mga oras na ‘yon at sa oras na
malaman niya na ako ay naroon, mag-iiba ang tingin niya sa akin. Nang nakaalis
ako sa lugar na ‘yon, maraming tao ang nagsaakripisyo para sa akin kaya
nagdesisyon ako na umalis at manirahan sa lugar na pwede kong makalimutan ang
isa sa mga madidilim na kabanata ng buhay ko. Sa paraan na ‘yon, pwede ko nang
kalimutan nag lahat at sikaping mamuhay ng isang normal na tao.
Doon ay muli siyang nagbalik... isang text mula sa kanya at
nabuhay muli ang aking natutulog na pakiramdam sa kanya. Muli ay nagbalik ang
aming komunikasyon. Bumalik muli ang ngiti sa aking mukha tulad nang una ko
siyang nakita.
Natagpuan ko ang aking bagong buhay sa isang paaralan na
tinanggap ako na higit pa sa isang tauhan – isang pamilya na nagbigay sa akin
ng bagong pag-asa para ipagpatuloy ang aking buhay. Doon ay naging tapat at
nagsikap ako upang matulungan ang mga bata na hindi naiitindihan ang realidad
ng buhay. Binalikan kong muli ang babaeng nagbigay ng malking peklat sa aking
puso. Binalikan ko siya sa pag-aakala kong maaari ko pang maisalba ang lahat.
Ngunit sa bandang huli, iniwan din niya ako.
Sa mga oras na ‘yun na nag-text siya sa akin, nagkaroon muli
ng pag-asa ang aking pusong may pighati. Siya ang dahilan kung bakit ko
kailangan magpatuloy sa buhay. Siya ang nagbigay-kulay sa buhay ko. Hindi ako
nagsisisi sa mga kalungkutan at sakit na aking nararamdaman. Sa halip,
nagpapasalamat pa ako dahil sa mga panahon na hindi ko na kayang mabuhay pa,
bigala siyang dumadating, nagpaparamdam na tila nagpapaalala na may pag-asa pa.
Hanggang nagyon, hindi ako nagsasawang balikan ang aking mga alaala noong
nagkasama kami. Sa tuwing uuwi ako ng Silang, bukod sa gusto kong bisitahin ang
aking pamilya, binabalikan ko ang ang mga lugar na kung saan nag-iwan siya ng
mga masasayang alaala sa akin – mula sa school kung saan kami nag-practice
teaching, sa mga kalsada dinadaanan namin sa tuwing ihahatid ko siya hanggang sa mga pagkain na
aming kinakain kapag magkasama kami. Sa tuwing ginagawa ko ‘yon, bumabalik sa
aking gunita ang kanyang mukha at tila parang kasama ko siya sa mga sandaling
iyon. Ang sarap sa apkiramdam at hindi ako mapapagod na balkan ang mga ‘yon
dahil binubura nito sa aking isip ang pagod, hirap, sakit, pighati at takot.
Hanggang sa dinagdagan ko pa ang aming magagandanng alaala
noong nagkita kami makalipas ang isang taon. Marami nang nagbago sa aming buhay
ngunit ang aking nararamdaman ay hindi nagbago. Sa aming muling pagkikita,
gusto ko siyang yakapin ngunit hindi ko magawa. Hindi ko alam kung saan ako kumuha
ng lakas para mahawakan siya at kausapin siya ng buong araw. Naaalala ko din
ang unang larawan na matino kaming magkasama. Sobrang saya ko na nagkaroon kami
nito at itinuturing ko itong isang napakahalagang kayamanan sa buhay ko. Sa
tuwing naalala ko ‘yon, lalo akong nananbik sa muli naming pagkikita.
Sa buhay, may mga pagkakataon na may nakikilala tayo ng
hindi sinasadya na babago sa ating buhay at kapalaran. May taong darating na
handa mong gawin ang lahat para maging masaya kayong dalawa. May darating na
tao sa buhay natin na iingatan at aalagaan at ituturing na kayamanan ang inyong
pinagsamahan. May isang tao na magtuturo sa ‘yo kung ano ang halaga ng buhay.
May taong handa mong ipagtanggol sa malupit na mundo na mayroon tayo. May isang
tao na magbibigay ng inspirayon sa ‘yo sa bawat gawain. May mahalagang tao na
hindi mo kayang mabuhay kahit wala siya. Ngunit ang pinaka-ugat nito ay may
isang tao na nilikha para sa ‘yo upang mabuhay ka ng masaya.
No comments:
Post a Comment