Epiko 62: "Habang Tumatagal, Lumalala, Laging Nagwawala"

Sa mga oras na ‘to, hindi ko pa din matapos ang binabasa kong libro na “The Pretenders” ni F. Sionil Jose. Sa aking pagbabasa ay tumatak sa akin ang bida ng kwento na si Tony. Kahit papaano, nararamdaman ko ang karakter niya habang nagbabasa ng isa sa mga kilalang libro ng National Artist for Literature. Marahil ay katulad din niya ako na nagpapanggap sa mga tao sa paligid niya upang matupad nag kanyang mitihiin. Pero sa huli, maiisip niya na ang katotohanan ay hindi matatakasan.

Siguro nga ay nabubuhay tayo sa katotohanan na masaklap, malupit at hindi patas. Kaya nga mayroon tayong delusyon sa ating mga pag-iisip. Kung ang katotohan ang nagbibigay linaw sa ating pagkatao, ang mga delusyon namn natin ang nagbibigay pag-asa sa atin para mabuhay. Malamang nabubuhay ka sa pantasya na ikaw ay isang milyonaryo o sikat na artista o isang bayani na may kakaibang kapangyarihan. Normal lang ito sapagkat mga tao at may kanya-kanyang delusyon.

Ngunit paano kung ang delusyon mo ay nagkaroon ng koneksyon sa katotohanan? Ano ang gagawin mo? Ano ang pipiliin mo? Saan mo gustong mabuhay?

Bilang isang manunulat, 90% ng buhay ko ay nabubuhay sa delusyon dahil halos lahat ng isinusulat kong kwento ay galing doon. Ngunit nalalabing 10% porsyeto ng aking pagkatao sa katotohanan ang hindi ko maaaring ipagpalit sa delusyon na mayroon ako. Iba pa din kapag alam mo ang katotohanan na nangyayari sa buhay, pag-ibig at lipunan na aking ginagalawan. Mas ramdam ko ang pagiging tao. Ngunit dahil sa delusyon na mayroon ako, naiisip ko ang mga bagay na imposible na maaring magkatotoo at mga pangarap na kaya ko pang gawin. Pipiliiin kong mabuhay sa katotohanan na may delusyon aong pinanghahawakan kaysa sa delusyon na hindi naman pwedeng maging katotohanan. Masakit man itong tanggapin, ito ang pinagmumulan ng aking lakas para magpatuloy sa buhay.

Delusyon ang bagay kung bakit tayo nagkakaroon ng pangarap patungo sa katotohanan. Huwag nating kalimutan na kaya tayo may utak ay hindi lang para gamitin sa pag-iisip at mangatwiran. Ginagamit din natin ang ating utak para maging isang tao na may delusyon na maabot ang lahat ng ating minimithi.

Kailangan bang mabaliw para magkaroon ng matinding delusyon?

Sa tingin ko, hindi. 

Mas baliw ang walang delusyon sa katawan.

Epiko 61: "Ang Aking Pinakaiingatang Kayamanan"

Minsan lang ako umuwi sa aking bayan sa Silang. Mula noong lumipat ako sa bayan ng General Trias, nag-iba na ang buhay ko - bagong trabaho, bagong kaibigan, at higit sa lahat, bagong buhay.

Sa tuwing umuuwi ako sa Silang, may tatlong bagay akong ginagawa. Una, binibisita ko ang aking mga magulang, ang aking alagang aso, at ang aking ibang kamag-anak na nangungulila sa aking pag-alis. Pangalawa, nililibot ko ang aming bayan upang tingnan ang mga pagbabago na unti-unting nagaganap gayundin ang mga kakilala at kaibigan na aking kinakamusta

Ngunit ang pangatlo ang pinaka-espesyal at katangi-tangi sa lahat.

Sa mga sandaling palubog na ang araw, sakay ng bisikleta, sisimulan kong baybayin ang kalsada papunta sa Munting Ilog National High School - Silang West Annex na nasa may Mary Ann Village. Sa sandaling makarating ako sa nabanggit na eskwelahan, dudungaw ako sa tarangkahan nito. Sa isang kisapmata, magbababalik ang isang espesyal na alaala tatlong taon na ang nakakaraan. Sa aking gunita, magbabalik ang mga pangyayaring itinuturing ko na isa sa pinakamahalagang bahagi ng buhay ko - ang araw na nakilala ko ang isang espesyal na kaibigan na si Sherry Rose Lacson. Mula sa una naming pagkikita, unti-unti nitong ipipinta sa aking mukha ang isang ngiti na kailanman ay wala pang nakakakita - isang ngiti na hindi ko maipaliwanag dahil sa halu-halong emosyon.

Bababa ako sa aking bisikleta at aakayin ko ito sa paglakad. Babalik uli sa isip ko ang mga panahon na magkasabay kaming umuuwi dala ang mga gamit niya at nag-uusap. Ang kanyang ngiti at halakhak ang tangi ko lang na naririnig sa aking isip habang mabagal na naglalakad. Malinaw pa sa aking gunita ang aming pinag-usapan at biruan habang tinatahak ang madilim na daan. Sa kalye P. Montoya ay liliko ako sa E. Asuncion na kung saan muli kong mararamdaman ang mga hampas at tapik niya sa tuwing nakakita siya ng ipis sa daan o kapag nagbibiruan kami. Pagliko sa kalye E. Gonzales, mapapahinto ako sa kapilya ng Iglesia ni Kristo na nagsilbing tahanan niya. Mga isang minuto ako titigil sa harap ng gate ng kapilya at unti-unting magbabalik ang imahe niya na kung saan siya ay kumakaway sa akin ng pamamaalam.

Dito na magsisimulang bumuhos ang luha ko.

Muli, sasakay ako ng bisikleta at iikutin ang mga kalye na minsan namin nilakaran na magkasama, bibili ng pagkain na paborito namin kainin at hihinto sa mga lugar na minsan namin tinigilan. Sa aking pag-uwi, nagiging sariwa uli ang mga panahon na kasama ko siya. Mula nang lumisan siya sa bayan na ito, isang espesyal na alaala ang iniwan niya sa akin na habambuhay kong itatago.

Bawat isa sa atin ay may alaalang iniingatan mula sa isang espesyal na tao. Bagama't marami akong masasama at gustong kalimutan na alaala sa Silang, ang alaala ni Sherry Rose ay hinding-hindi ko pagsasawaang balikan. Kailanman ay hindi ko siya kinalimutan, hindi siya nawalan ng lugar sa puso ko at higit sa lahat, hindi ko ipagpapalit sa kahit anong kayamanan sa mundo ang aming alaala na patuloy pa naming pinagpapatuloy at binibigyang halaga. Magkaiba man kami ng buhay, paniniwala at pangarap, para sa akin, siya ang taong hinding-hindi ko kakalimutan at ituturing na pinakamahalagang kayamanan na mayroon ako habang nabubuhay sa mundo.