Wala akong ganang magsulat. Ang totoo, wala naman talaga
akong dapat isulat. Talaga lang magulo ang isip ko ngayon. Wala akong ibang
naiisip kundi ang araw na nangyari ang isa sa mga pinakamabigat na desisyon sa
buhay ko.
Hindi ako nagkakamali sa aking kutob at hinala. Palagi akong
tama. Kung magkamali man, maliit na porsyento lang. Minsan sa buhay, dapat
magtiwala din sa hinala o akala na kalimitan at nagiging sanhi ng hindi
pagkakaunawaan. Maraming beses nang dumating sa buhay ko ang nakaramdam ako
nito. Marahil ay nagbabatay ako sa mga ebidensiya at kilos ng isang tao. Kung
magiging detective siguro ako, malamang nahuli ko na ang pinaka-astig na
kriminal sa kasaysayan.
Natural na malakas ang pwersa ng kutob at hinala sa
pag-iisip at emosyon ng tao. Sabi nga ng kilalang psychoanalyst na si Sigmuend
Freud, isa ito sa mga basic instinct ng tao. Ang taong nag-iisip ng mga bagay
at naghihinala sa mga ito ay patunay lang na ang tao ay umiiwas o lumalaban sa
mga panganib na nasa paligid nito na kung tawagin din ay “fight or flight
response”. Pero ang sukatan ng pagkatumpak o pagka-eksakto ng kanyang
nararamdaman ay depende sa kanyang kakayahang unawain ang mga bagay hindi lang
sa kanyang paligid kundi pati din sa kanyang sarili.
Pero bakit ba naghihinala at nagdududa ang tao at bakit ito
ang nagiging mitsa ng isang matinding pagkasira ng isang samahan?
Ang sagot ay simple – galit
Ang konsepto ng galit ay nag-uugnay sa paghihinala at
pagdududa. Isa sa mga patunay nito ay kung may galit tayo sa ating minamahal.
Ang galit ang nagtutulak sa atin na maghinala o magduda. Bigla mo na lang ito
mararamdaman. Walang ibang nilalang sa mundo ang pwedeng gumawa nito lalo na
kapag nagmamahal ka. Maaring makapatay ito at makasira ng isang magandang
samahan.
Sa ganitong klaseng nararamdaman, masasabi ko na batikan na
ako dito. Alam ko kapag naghihinala o nagdududa ako, may masamang mangyayari o
magkakaroon ng nakakalungkot na katapusan ang lahat. Ngayong tinapos ko na ang
lahat sa amin, hindi ko na ito kailangan maramdaman pa uli. Ayoko na... ayoko
na...
No comments:
Post a Comment