Mayroon akong isang kwento na ibabahagi sa ‘yo.
Naalala ko ang isang insidente sa aking buhay na nagmahal ko
ng isang tao na higit pa sa sarili ko… na ibinigay ko ang lahat upang
mapatunayan ang espesyal na nararamdaman ko sa kanya. Noong mga panahon na
iyon, akala ko posible pala na ikaw lang ang nagmamahal. Ngunit aking
napagtanto ang isang bagay na habang lumilipas ang panahon ay aking hindi
nabibigyan ng pansin… partikular sa aking sarili.
Habang naglalakad ako pauwi, napansin ko ang isang daan na
iisa lang ang lane. May dalawang sasakyan na nagkasalubong. Natigilan ang
dalawa at nagtalo. Hindi sila magkasundo tungkol sa kung sino ang magbibigay o
magpapaubaya para makadaan. Humantong ito sa pagtatalo hanggang sa nagkasakitan
na sila.
Gusto kong umawat. Pero wala akong magawa. Sa halip,
pinanood ko na lang sila.
Simpleng bagay lang pinangyarihan ng kanilang di
pagkakaunawaan. Ngunit dahil wala sa kanila ang gustong magsakripisyo, hindi
sila nagkaunawaan.
Malamang ganito din pagdating sa pag-ibig. Dapat
nire-reciprocate. Kung baga sa daan, dapat “two way.” Sabi nga ni Ramon
Bautista sa kanyang internet show na “Ramon Bautista’s Tale From The Friend
Zone,” ang pag-ibig, ay hindi laging cheesy at huma-happy ending. Ang tunay na
pag-ibig ay masakit, punong-puno ng sakripisyo at luha. Kapag naranasan ito ng
isang tao, doon lang niya masasabi na nagmahal siya ng totoo. Hindi mo
kailangan pahirapan o itulak ang iyong sarili sa isang tao na wala naman
pakialam sa nararamdaman mo. Talagang nagiging tanga tayo pagdating sa aspetong
ito. Ngunit kahit ano pa ang sabihin ng mga eksperto sa pagpapayo pagdating sa
pag-ibig, sa bandang huli, kailangan mong suklian ang lahat ng isinakripisyo ng
isang taong nagmamahal sa iyo nang sa ganoon ay magkaroon kayo ng maaayos na
pagsasama.
Hindi ako eksperto pagdting sa pag-ibig. Kung tutuusin,
hindi ako nadadala kapag nagmamahal ako. Wala akong itinitira sa sarili ko
dahil para sa akin, ang taong mahal ko ay dapat marananasan na minsan sa buhay
nila ay may nagmahal ng totoo at puno ng pag-asang makasama siya habambuhay.
Ngunit isa itong making katotohanan.
Paano mo masasabi na nagmahal ka ngunit di mo kayang suklian
(o kung sakali man ay higitan pa) ang pagmamahal na ibinigay niya para sa ‘yo?
Hindi naman yata tama ang lohika sa likod nito. Isang bagay ang malinaw – na
isang malaking katangahan ang umaasa sa isang tao na hindi marunong magbalik ng
lahat ng isinakripisyo sa kanya. Isang kalapastanganan ang tumatanggap lang at
hindi nagbibigay.
Para sa mga taong takot at ayaw magsakripisyo pagdatying sa
pag-ibig, walang pupuntahan ang relasyon niyo kung magiging makasarili kayo.
Masama man isipin at unawain, ito ang realidad na pilit na tinatakasan ng
sinuman. Ang pagkukulang ay hahanapin sa iba. Ang tanga ay matututo at ang sawi
ay magiging panalo. Kung mayroon man na hindi pagkakaintindihan, isa sa inyo ng
taong mahal mo ay hindi marunong tumanggap. Hindi magiging masaya, maayos at
tatagal ang relasyn niyo.
Kung di na siya masaya sa sitwasyon at pagod ka na sa
pagbibigay, mas mabuti pang tapusin na lang ang kung anong mayroon kayo.
Bakit ba ako nagsusulat ng mga ganitong klaseng blog, ito sa
kadahilinanang nasa sitwasyon ako na tulad ng aking ipinaliwanang. Masakit pala
kapag di ka kayang ipaglaban ng taong mahal mo… na kung saan ay malaki ang
isinakripisyo mo para lamang mapatunayan na mahal mo siya. Ngunit parang hindi
siya masaya at pinahahalagahan ang lahat ng aking ginawa.
Ano pa ang saysay para ituloy ito?
Wala!
Dumating sana ang panahon na maipaglaban niya ako. Hindi sa
sinisingil ko siya sa mga binigay at ginawa ko sa kanya… Sana lang, maisip niya
na kung hindi na siya masaya sa akin, pagod na ako.
Mas mabuti pa na tapusin na lang namin ang
lahat-lahat sa amin.
